Ve
Aşkı Düşümde Gördüm
Ben aþký birkaç kez düþümde gördüm,
Gözler kamaþtýran, bir nur gibiydi…
Altýnda bir süre, ýslandým durdum,
Hülyalar yeþerten, yaðmur gibiydi…
Akýlla-mantýkla, bir iþi yoktu,
Safâ süreni az, dertlisi çoktu.
Sanki kalpler yakan sihirli oktu,
Saplanan sevmeye, mecbur gibiydi…
Dedim, âþýk yârin divanesidir,
Lâkin bu ayrýlýk, neyin nesidir.
Dedi, bahtýn cevre bahanesidir,
Ve bunu söylerken, mâzur gibiydi…
Kalplerde duygular, sellerce taþkýn,
Kavuþan sevinçli, ayrýlan þaþkýn.
Þöyle bir düþündüm, aslýný aþkýn,
Telaþ sokaðýnda, mahur gibiydi…
Ne kadar düþlersen, o kadar iste,
Olur mu hiç sýnýr, duyguda histe.
Aþk, vuslat denilen, ince bahiste,
Kader kalesinde, mahsur gibiydi…
Sevdâ hasret demek, sanki ezelden,
Hicrâna yananlar, farksýz gazelden.
Sebepsiz nazlanan, pek çok güzelden,
Bir hayli muzdarip, maðdur gibiydi…
Neyleyim gerçeðe, biraz düþ kattým,
Bu mahzun hâlimi, böyle anlattým.
Vuslata yol sandým, elemi tattým,
Çünkü garip baþým, mahmur gibiydi…
Veli BOSTANCI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.