Vay anam, vay! Ne zor þu kýz isteme iþi, Ya baban vermezse bana seni, Elin oðlu derse, yani yabandan biri, Oy anam, oy! Ýþte, o zaman anlarsýn; Elin oðlu olmak ne zor.
Belki sizinkilere de zor iþ bu; Ya bir parçasýný verecek ailen, Ya da kalacak ciðerparem, Bir hâl çaresi bulmak ne zor.
Damatlýklarým parlýyordu o yeþil evde, Dil dökmek, yürek çarpýntýsý bize, Yalvarýp yakarmak bize, babanda týk yok, Galiba biz boþa geldik anamla size, Eli boþ dönmek ne zor.
Sonra birkaç kýþý yedik yad ellerde, Bekle ha bekle, “he” desinler diye, Sevdayý hapsetmek ne zor.
Yemez içmez olmuþsun sevgimi anlayýp, Hasta yataðýnda saymýþsýn adýmý, Görmüyor mu kýz, baban senin hâlini? Katý yürekliye düþmek ne zor.
Anan: “Yakma kýzýmý! ” deyip girmiþ araya, Çok da yalvarmýþ gözyaþý döküp, Evinizde bir hengame olup, bir curcuna, Yabana kýz vermek ne zor.
Neden sonra postacý kapýda, acý bir tokmak sesi: Malûm; “Yine istesin kýzýmý” meselesi, Ezik yürekle kapýya dayanmak, Yuva kurmak ne zor.
“Öp babanýn elini! ” Düðün baþlasýn, haydi süsleyin gelini, Çalsýn sazlar, oynasýn çengi, Yol kesip, yolluðunu alýyor ahâli, Damat olmak ne zor.
Kolay olmadý seni almak, Dil döküp kýz istemek, Koluna takýp da yâri, gitmek, Seni sevmek ne zor..
07.07.2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.