SÜRGÜN

Bir gecenin karanlýðý kadar siyahtý
Ve gece olmalýydý ki, yýldýzlar vardý.
Amansýz bir rüzgâr, ruhumu ikiye bölerken,
Bilmem ne kadar uzaktaydý, ama hep vardý.
Bir sürgün þehri uzaklarda,
Kararsýn gökyüzü, insin üstüme,
Giysin kefenini daðlar ve örtsün sis dört bir yaný.
Gidiyorum ben.
Öyle durma karþýmda, çelimsiz,
Öyle bakma, ne olur.
Sürgünüm ben sana.
Koca þehir kalk, baðýr,
Yüksel karþýmda ne olur.
Dayanmam için karanlýða
Ve geride kalanlarýn, baðýrlarýnda bir taþ gibi,
Dur gitmeleri býraktým senin için.
Öyle durma karþýmda, çelimsiz,
Öyle bakma ne olur.
Sürgünüm sana,
Cennet olsan ne ki…
Mecbursam kalmaya,
Yardan ayrýysam
Ve takýlýyorsa her yemekte, koca bir düðüm boðazýma,
Anla artýk ben, sürgünüm sana.
Ben kimim burada,
Neyim sorma.
Padiþah olmuþum kaç yazar.
Bir sürgün,
Bir kelepçe,
Bir emir ne ki?
Ben koca þehirde bir kadýn,
Omuzlarým yükünle aðýrlaþmýþ,
Her gece bir beyaz daha eklerken saçýma,
Hep bir yaným karanlýk,
Hep bir yaným aðlar
Bakacaðým uzaklara.
Odamda küçülürüm,
Saatler yýlý vurur, bakarým daðlara.
Acým volkan olur, özlerim.
Uzaklarda beni bekleyen adam,
Bir gün döneceðim.
Belki daha yaþlý,
Belki daha yorgun…
Gözlerimde yokluðundan kalma bir damla yaþ
Ve yüzümde
Gittiðim günden yadigâr bir hüzünle,
Karþýna dikilip
Yýkamadýlar diye haykýracaðým.
Sosyal Medyada Paylaşın: