Þubat soðuðu nisan yaðmurlarýna düþmemiþti henüz Karanfil rengi bir ölüm örtünmüþtü toprak Denizin maviliði çelik grisi gölgelerde kaybolmuþtu Mart kapýdaydý
Aynalý çarþýda güneþ ince ince yükseliyordu Kýnalý eller yaþlý gözler yaslý aðýtlar eþliðinde Bir anne duasýna emanet mermisiz namluda süngü olup Bir bir saplanýyorlardý düþmanýn kalbine Vahþet adým adým ilerliyordu. Çanakkale kan aðlýyordu
Cephede yokluk, açlýk kol geziyordu. Sýla uzak bir düþtü Mehmedin hicran karsý gözlerinde Elif yüreðinde yara vatan yardý ona Çanakkale hasrete boðuluyordu.
Kökünden sökülmüþ fidanlar gibi cansýz, kýrýlgan, Kuru üst üste yýðýlmýþ cesetler ayný göðe dost düþman demeden yükselirken Çanakkale içinde bir destan yazýlýyordu Yardan geçiliyor, candan geçiliyor, Çanakkale’den geçil(e)miyordu.
MESUT KARCI 02.03.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
mesut karcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.