CAN DOSTLAR... SAYIN ÝHSAN ÞOLA HOCAMLA O ADAMI KONUÞTUK BÝRAZ... SÝZLERLE PAYLAÞMAK ONURDUR..
“O adam gülsün artýk” dedim yine olmadý, Vuslat vakti gecikti, acep neden gelmedi, Sersefil sahilleri, dolaþmaktan yýlmadý, Baktým yine derdini, yazýyordu o adam. Ýhsan ÞOLA
Sende istedin ama adam gülemiyor ki Arýyor sokak sokak O’nu bulamýyor ki Vuslat zincire baðlý çýkýp gelemiyor ki Bir ateþ denizinde yüzüyordu o adam Zeki BEKAR
Bir aðaca yaslandý, aðzýnda sigarasý, Yýllardýr kapanmamýþ, belli yürek yarasý, Ne zaman gelir bilmem, o vuslatýn sýrasý, Bir ah çekip kendini, üzüyordu o adam. Ýhsan ÞOLA
Yaradana ayandý o adamýn ahvali Yürekleri burkuyor perme periþan hali Omuzuna yüklenen bu amansýz vebali Yumruðunu sýkarak eziyordu o adam Zeki BEKAR
Sonra birden sahilde, gezdi bir uçtan uca, Bir þeyler mýrýldandý, geri döndü usulca, Elinde bir býçakla, yaslandýðý aðaca, Adeta sevda resmi, çiziyordu o adam. Ýhsan ÞOLA
Mecnunun çölü gibi o adamýn denizi Leylasýnýn sahilde kalmýþtý sanki izi Bedenin sol yanýný o an kapladý sýzý Ýsyanlarý ard arda diziyordu o adam Zeki BEKAR
Çizdiði kalp resmine, geri çekilip baktý, Bir sigara bitmeden, ikincisini yaktý, Hýzla vardý aðaca, þöyle bir tokat çaktý, Aðlayýp dudaðýný, büzüyordu o adam. Ýhsan ÞOLA
Yaþlý çýnar aðacý gizlice aðlýyordu Duygular yaðmur gibi buluttan çaðlýyordu Ýdam sehpasýndaydý urganý yaðlýyordu Vuslat yoksa ölümü seziyordu o adam Zeki BEKAR
Bir ses duymuþtu sanki, irkildi birdenbire, Gözlerini açarak, baktý geldiði yere, Benzetmiþti birini, sanki sevdiði yare, Bir de kendi kendine, kýzýyordu o adam. Ýhsan ÞOLA
Bugünde gelmemiþti o adamýn ceylaný Sanki kara bulutlar kaplamýþtý her yaný Her nereye bakarsa görüyordu cananý Yine evine doðru uzuyordu o adam Zeki BEKAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
zekibekar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.