ANNE ÖZLEMİ

Yeni bir þiir okunur, yanýbaþýmda, iþlemeli, al yazmalý
Süt beyaz ýþýðýn altýnda sallanýr al yazman,
Halka, halka yayýlýr o suyun dalgsýnda
O hýrçýn þahin pençesi, kurtulmuþ üveyik kuþ
Sende faydalan bu oyalý bahçemden
Özgürce yarýþtýðým kelebekler
Deredeki, kýlçýklý balýklar..
Suratýma deðerek uçan kýrlangýçlar..
Nasýl oynardýk kovalamaca
Misketlerim, ah o evin içine saçýlan hasretlerim.

Ve gecenin soðuk yaný
Ben korkarým geceden, karanlýktan karadan
Hani anne, sýcaðýmda yat diyordun,
Ah o mavi deniz, gözlerimin rengi ela
Çekilmez hasret baþa bela
Anamýn koynunda uyuyan bebenim, sýcak nefesim
Boðazdan çýkan ne, öksürük mü, kan mý?
Topraðýn rengi nedir, kara mý, siyah mý?
Çok korkuyorum Anne,
Sana okuduðum þiirin, aðýrlýðý çöküyor gözlerimin üstüne
Neden Annem, aðrýlarým çoðalýyor ciðerim deliniyor
Kurumuþ dudak kenarlarýndan sýzan ne
Nefes mi, kan mý?
Ha! Anne,
Her gece seninle,gecenin öteki yüzünde buluþuruz olmaz mý?
Sana acýdýðým kadar, yinede kendime acýmýyorum Anne!
Caným Annem.


Kemal Keçeli


Sosyal Medyada Paylaşın: