"- Ne olursan ol...yine gel ! " diyorsun ,
Ta asýrlar , asýrlar öncesinden...
Sesini duyan koþup sana geliyor ,
Hepsi de bir ümitsizlik öncesinden...
Ruhuyla coþup sana geliyor !
"- Tövbeni bozmuþsun da...gel ! " diyorsun,
Yüce Allah’ýn affediciliðinden...
O güzel yüreðinle çaðýrmýþsýn bizleri ,
Ruhumuz sana geliyor kendiliðinden...
Müslümaný , dinsizi ya da ecnebisi..
Huzuruna geliyor , temiz bir saygýyla !
Var mý , bu dünyada senin gibisi ?
Ümitsizlik sende gider bütün kaygýyla,
"- Gel...yine de gel ! " diyor Mevlana...
Ölümü bile "bayram" bilerek ,
Sevdirdin bizlere semaya yükselerek...
Bizlere de nasip olsa bu yürek ,
Önce güzel ruhun ve büyüklük gerek !
Döndün döndün þu dünya gibi...
Ne güzel yaþamýþsýn evliya gibi !
Bizlere þimdi hoþ bir rüya gibi ,
Býrakýp gittin bizleri, "gel !" diyerek...
Sen, Anadolu’nun bir gururusun !
Sen, insanlýðýn bir nurusun...
Geçip gitmiþken bile böyle duruþun,
Ürpertir insaný yüce Mevlana !...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.