Ayrýlýk nasýl bir þeydir; istesen de bilemezsin, Elinin altýndadýr kalem; tek kelime yazamazsýn, Ýsterse çatlasýn kafan, neden dökülmez harfler? Bunu anlamazsýn.
Resmi bir tablo gibidir; karþýnda çok þey söyler, Bir cevap bekler senden, Dilin tutulmuþtur sanki; iki lâf edemezsin.
Devriktir dizelerin, hecelerin, bir kargaþaya yol açar kaleme her dokunuþun, pes etmeye ramak kalýr, Þiir denemelerin hüsran; çoðu da çöptedir.
Gece nasýl da ürkütür adamý; karabasaný anlamazsýn, Uyku tutmadýðýnda gözünü; tavanda daireler çizersin, Parmaðýndaki tükenmez kalem; ayný sözcükleri yineler daim.
Sabaha eriþmek ne zordur bilsen; Þafakla sayfalar dolusu kaðýt, merhametsizce harcanmaktadýr, Çöp kutusu da zengindir artýk, ukâlanýn da hasýdýr; Zavallý, kendini þair sanmaktadýr…
06.03.2008 - 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.