senin þehrinde sessiz ýrmaðýn var istediðin zaman yürürsün kýyýsýnda açarsýn gecenin kelepçesini atarsýn suya; benimse koca bir dað var karþýmda ýrmak da içimde akar açmaya kalksam bu gecenin yüzünü çýkar yataðýndan gözlerimden taþar…
senin eski iskelen var, gidenleri beklersin gecelerinde mendil salladýðýn biri elbet gelir sen isteyince sevinir yarým kalmýþ ne varsa tutuþur eller; bense kendimi deniz feneri yaptým kýrýlýrsa kristalin küsersen benden uzaðýmdan geçsin diye gemiler…
býrak oðlum bunlarý sevda senin neyine! yine giyin serseri kýlýðýný silinsin bileðinin pasý; parmaðýnda muþtalý yüzük aðzýnda argo sözlük, vur kendini gece sokaðýna yaðmur dursun rüzgâr çekilsin önünden yol versin gelen fýrtýna.
tekmelediðin yerde parlat pabuçlarýný, bir elin cebinde diðerinde otuz üçlük kara kýz çektikçe tek tek kehribarý þakýrdasýn fýstýk.
artýk unut aþký oðlum! gayrý gölgendir sana yâr onunla söyleþ onunla gez yan yana; utansýn yarasýndan yýksýn kendini kalbindeki façayý gördükçe yüzünde çatlak olan duvar.
ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın:
ÖmerNazmi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.