GÜLSÜN YANAKLARIN

Bu son ayrýlýðýn son rüzgârý olsun.
Son kez dökülsün yapraklar.
Bu kaçýncý hazan?
Bu kaçýncý ölüm?
Zerrelerine düþer aðaçlarýn.
Yüreðim titrer,
Savrulup rüzgârýnda can çekiþirken yapraklarýn.
Upuzun bir karanlýk baþlar sonra,
Dallarýna sessizlik çöker akþamlarýn.
Býrak bu son ayrýlýðý olsun,yaþanan kâbuslarýn.
Ümitler bir kuru yaprak þimdi,
Hevesler sararan çiçek dalýnda.
Kuru topraklara hüzün yaðar durmaksýzýn,
Sonbaharýn o hasret kokan
Çilekeþ akþamlarýnda.

Bu son rüzgârý olsun ayrýlýðýn.
Son kez dökülsün yapraklar.
Bu kaçýncý hasret?
Bu kaçýncý sensizlik?
Göz kapaklarýna isyan eder kirpiklerim.
Dudaklarýmda iki hece ismin.
Ve kulaklarýmda þarkýsý yalnýzlýðýn;
Her akþam söylediðim.
Haykýrýþým gökyüzünü kaplýyor gecelerde.
Yine titrek yüreðim.
Hasret dolu gözlerimde yaþ,
Ve her zerresinde
Ölümü tadan aðaçlarda bin bir telaþ.

Býrak son ayrýlýðý olsun yapraklarýn.
Çiçekler son kez solsun.
Ardýnda bahar var kýþlarýn.
Ardýnda bir yeni umut hüzünlü bakýþlarýn.
Bak yaz oldu dallarýna;
Bir zamanlar ölümü andýran aðaçlarýn.
Hani aðlayan gözlerin vardý ya;
Haydi þimdi gülsün.
Gülsün yanaklarýn...

Amasya
Eylül 1994

Engin Nayman




(c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Sosyal Medyada Paylaşın: