ANILAR

Gözler dalmýþ derine, yine ayný noktada,
Anýlar, hatýralar geri kalan ortada.
Artýk eriþmek zordur o imkansýz tada...
Bahtsýzlýk, talihsizlik yak bakalým sigara...!

O ilk günkü tanýþma göz önünden gider mi?
Buluþtuðumuz o yer þimdi rahat eder mi?
Ya park’da ki gülüþler artýk hepsi heder mi?
Hep yüreðimi daðlýyor kapanmayan bu yara...

Ani gelen telefon, küskün adeta susmuþ...
Asýr gibi geceler aðlayýpta kan kusmuþ...
Mehtap da ki yýldýzlar, bulutlar arkasýna pusmuþ...
Zindan olmuþ ortalýk, neden her yer kapkara...

Yapraklar dökülüyor hep habercisi Güz’ün,
Geceler hep arkadaþ, bir hazzý yok gündüzün.
Bir nefes almak bile, artýrýr Tan’la hüzün,
Gelde halim böyleyken bende tebessüm ara.

Þiirler hicran yüklü, keder dolu besteler,
Kalemim yenisini yazmam için üsteler.
Peki ya okuyanlar, onlar nasýl hisseder?
Bir dermen bulunur mu fasýlasýz efkara?
Sosyal Medyada Paylaşın: