Yandı Gönül…

Esrarlý birkaç söze, kandý da yandý gönül…
Yol çýkar özden öze, sandý da yandý gönül.

Ýnsana sevmek düþer, insan severek piþer,
Sevgi her derdi aþar, dendi de yandý gönül…

Bildim ki aþk düþkünü, insanýn en þaþkýný.
Karþýlýksýz aþkýný, sundu da yandý gönül.

Hüznü içe atarak, ümidi yaþatarak,
Siteme aþk katarak, andý da yandý gönül…

Erince sevdâ çaðý, yeþerdi gönül baðý,
Ýlkbahar saðanaðý, dindi de yandý gönül…

Neyleyim aþktan yana, gülmedi bahtým bana,
Her günüm gamda düne, döndü de yandý gönül…

Aldýðým her nefeste, bin hasret duydum dosta.
Hüsranlarým üst üste, bindi de yandý gönül…

Saldýrsan da taburla, baþ edilmez kibirle.
Yorgunluðu sabýrla, yendi de yandý gönül…

Hep açýk kaldý elim, çaðladý gözde selim,
Heyhat emelim, söndü de yandý gönül…

Vermeyince bir ara, cevrine baht-ý kara,
Bîçâre bir kenara, sindi de yandý gönül…

Gayrý her þey aþikâr, yâr avcýymýþ ben þikâr.
Sandým ki, bir gün býkar, yandý da yandý gönül…

Veli BOSTANCI


Sosyal Medyada Paylaşın: