DüN AsıKTı YüZü İzMiR'iN...

Dün asýktý yüzü Ýzmir’de göðün...
karardý...
öfkeyle esti...
sonra yaþardý gözleri
yaðmuru oldu Ýzmir’in.

Tüm gece döktü yaþlarýný..
topraðýn…
yapraðýn…
denizin kokusunu duyurup
rüzgarla el ele…
utancýný yüzüne vurarak Ýzmir’in,
aðlýyordu.

Yalnýzlýk kokuyordu Ýzmir.
gece yarýsýný çoktan geçmiþti.
Bir kadýn:
sýðýndýðý gecenin koynunda geçen hain zamana

“Bir varmýþ- bir yokmuþ
hiç yaþanmamýþ misali
gitmeliyim bu yerden …
“Aþaðýlýk” dediðin þehirden”
….diyerek,
ard arda sancýlarla
acýlarýný sunarak karanlýða…
aðlýyordu.

Kendi karanlýðýnda
ayný hiddetiyle gürlerken gök,
duymuyordu yaðmuru.

“Sebebi sensin! “diyordu.
“sen düþürdün seni gözlerimden
yüreðimin o en güzel yerinden.

Bulutlardan beþiklerde salladýðým “bebeðim”,
“Yaðmurum”ken benim… ”

Her gürleyiþ,
yeni bir sancýyla þiddetleniyordu.
Ýzmir’de bir yüreðin daha
harcanýp acýmasýzca öðütülmesiyle.
parça parça bulutlarda,
kah sevgi
kah nefret yüküyle,
utancýný yüzüne vurarak Ýzmir’in,
Ýzmir’e gürleyip
sýyýrýyordu koynundan yaðmuru.

Her gürlemenin ardýndan
coþkuyla süzülüyordu yaþlarý
anlaþýlamamanýn …
hüzünlerini
silmek istercesine yüzünden.

dün asýktý yüzü Ýzmir’de göðün,
mevsim Son bahar,
aylardan Eylüldü yine
gök
kapkarayken umutlarýnca
bir ürperti çöktü serinliðinde
yýldýzlar
yoktu yerinde

düþsel avuntularýnda yaðmurun
çiçekler
boynunu büktü
söyleþtiði
yaþlý teyze yalnýz
yemlediði
güvercinler yemsiz
kalabalýkta
ama kimse(siz)
oturduðu
bank “boþ”kaldý…

Leyla Iþýk
30 Eylül 2007
10:26

Sosyal Medyada Paylaşın: