YALNIZ BAŞINAYKEN İNSAN

Yalnýz baþýnayken insan
Düþüncelerini yoklar akýl defterinden
Kelimeler nazlý bir gelin gibi
Dökülüverir kalbinden
Baþlar þairin içsel yolculuðu.
Artýk hiçbir engel tanýmaz kelimeler.

Rüzgar savurur yapraklarýný
Döner döner kendine çarpar
Dað, sýrtýný dayar yamaçlarýna çamlarýn
Gölgesinde güneþe durur çiçekler.
Bir çocuðun gözlerinde mavi gülücükler.
Okul sýralarýnda kalem kokusu, tebeþir tozu
Bahar, öpücüklerini gökten çalar
Mavi yaðmurlar çiseler martýn kalbinden

Yalnýz baþýnayken insan
Penceresinden bakar uzaklara
Uzayan ufuk çizgisinden yarýnlara
Düþlerinde gezinir ýhlamur kokusuyla kýrlarda.
Fesleðenlerini sular har sabah
Ve günbatýmýnda sigara dumaný, aðzýnda
Serçeler sýralanýrken elektrik tellerinde
Fýsýldaþmalarýna tanýk olur
Ve gülen gözlerinde bir ihtiyar
Tarihin ak-kara sayfalarýnda
Maziden kalma bir hatýrayla yorulur
Çamurda oynayan çocuklarýn keyfine diyecek yok
Aç,sefil gözlerle oyun iþte hayat
Yedi çocuklu,yýrtýk elbiseli Nusret
Öfkesini hýrçýn kayalýklarýn balýklarýna olta atarak geçirir.
Kýr saçlarýnýn altýnda sakladýðý piþmanlýkla.

Yalnýz baþýnayken insan
Bir sürü þey düþünür
Sürünün dýþýnda
Ve sürüyü deðiþtireceðini umarak!...

Sosyal Medyada Paylaşın: