BABA REN

Gib dich zufrieden, Vater Rhein,
Denk nicht an schlechte Lieder.
Heinrich Heine

Halinden hoþnut ol Baba Ren,
Düþünme kötü þarkýlarý.



Bilirim ki vaktin var, beni dinlemek için;
Heybe heybe aðýtla geldim inlemek için...

Sana “Baba Ren” diye boþuna mý demiþler?
Yine baþucundayým... ters gider her dem iþler!

Bilemem kaç asýrdýr babalýk edersin sen,
Þefkâtini daðýtýr, süzülüp gidersin sen.

Ýstesem de yürekten dolu dolu haykýrmak;
Duyamaz Aras beni, iþitmez Kýzýlýrmak!

Sen sývazla saçýmý, kýyýna çöktükçe ben,
Aparsýn dalgalarýn, derdimi döktükçe ben...

Gezerim melul melul avuçlarýmda aklým,
Olmadý þimdiye dek, senden hiç gizlim, saklým!

Hüzünlerle daðýlan her parçamý der, e mi?
Vurdukça dalgalarýn daðýtsýn kederimi…

Sensin beni anlayan, sensin benim sýrdaþým,
Hep yanýna gelirim, sýkýþtýðýnda baþým.

Sanki omuzlarýmda sýralý Alp daðlarý,
Fýrtýnalar gönlümden söküyor otaðlarý...

Hýzarlarda biçilir her gece uykularým,
Ýdam sehpalarýnda en narin duygularým!

Yürek feryat etse de, umuda umut ekler,
Ýzbe labirentlerde hep bir muþtuyu bekler.

Hayatýn ellerinde gölgem bile kördüðüm,
Budur yaþadýklarým, budur bütün gördüðüm…

Ilýk bakýþlarýnla daðýt gamý, kederi,
Sularýna býraktým artýk böyle kaderi...

Bu keþmekeþ içinde yoruldum be “Baba Ren!”
Þu diyâr-ý gurbette kondum kaptan kaba Ren!

Emdikçe saatleri zamanýn dudaklarý,
Çürümeye baþlýyor ruhumun budaklarý.

Güneþ deðmez daðlarýn ardýnda bir yâr bekler,
Yüreðini umudun koynuna koyar, bekler.

Yarasa kanadýna gizlenir gecelerim,
Tenhada kalem kýrar, yas tutar hecelerim.

Dert bende yumak yumak, anlatmakla biter mi?
Ortasýnda bir od’un hiç karanfil biter mi?

Yat belâ, yürü belâ… bulur seni her belâ;
Özüne çadýr kurmuþ hayat denen Kerbelâ!

Neyleyim ben “Baba Ren” dinledin sözlerimi,
Dokuz kat yalnýzlýkta gördün öksüzlerimi…

Hüsnü Özdilek

Sosyal Medyada Paylaşın: