Yaşamın Ortasında

Tutunamýyorum hayata,kayýp gidiyor ellerimden.
Her güne ayrýlýðýmýzýn acýsýný taþýyorum,
Ellerin ellerimdeyken rüyalar görüyorum.

Ne düþler avutuyor benÝ,ne dost tesellileri...
Tesellilerden çareler seçiyorum kendime;
Çaresizliðim bir kez daha artýyor.

Ben her günümde bir baþka sen oluyorum;sen bilmiyorsun!
Dün bir baþkaydý saatler,akþam bir baþka,yaþam bir baþka...

Öyle bomboþtum ki,öyle dayanýlmaz geldi ki sensizlik;
Sanki yýllar sonra tekrar yüzleþtim ayrýlýðýnla...

Anlamsýz geldi yaþam,dünya küçük geldi,
Herþey ve herkes geçici geldi,
Zor tuttum kendimi;telefon elimde,sen yüreðimde!

Arayýp hýçkýra hýçkýra aðlamak istedim,
Seni özlemlerin en büyüðüyle beklediðimi,
Seni ne çok sevdiðimi bilmeni istedim...

Ezilmek istedim yollarýnda,sevdiðini bilmek bir baþka dokunuyor bana!
Bir baþka acý çekiyorum þimdilerde ve soruyorum kendime;
Leyla,Mecnun muyuz biz?
Neden severek ayrýlmak var kaderde?

Cevabý yok!

Zamanýn bana verdiði dayanma gücünü hiçe saymaktý adým atmak!
Sana attýðým her adým karanlýktý...

Bekledim,durdum,
Zaman geçmedi...

Attým içime yine seni,her zaman ki gibi dayanamadým...
Üzerini örttüm,ýþýklarý söndürdüm.
Görünmüyordun þimdi ama vardýn hissediyordum.

Bugünde yine sensizliði kabul ettirdim kalbime.
Her gün unutuyor gittiðini...
Her gün avutuyorum kendimi çocuk gibi,oyalýyorum!

Gözyaþlarým akmak istiyor delice,
Belki uðruna delirmek,umutsuz aþkýna bir tokat atmak...

Yaþýyorum ama;
Nasýl beklentisiz yaþanýrsa...
Ne siyahtayým ne beyazda grilerde kaldým yaþamýn ortasýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın: