yaşama yeni bir adım

yaþamaktan deðil;
yaþantýnýn gel-git lerinden sýzlanýþým.
doðanýn hiddetinden deðil,
fikirlerin çýkmazýndan yaþlanýþým.
umutlar ufka çýksaydý eðer,
aklanmazdý ki saçlarým.

ne;gün gördüm dostluk ortasýnda,
ne; oturup sohbetin belini kýrdým sevdiklerimle.
rüzgarlar hep aldý götürdü beni,
savurdu dört bir yana,
bir sevdicek eli deðmedi ki ;hiç saçlarýma...

erteledim böylece hep zamaný,
zamandan ziyade huzurlu yaþamý.
uyuyup kalmak varken;
kuþluk vaktinin ardýna kadar,
saatlerim hep kurulmuþtu ezan vaktine.
uyanýþým karanlýk zamanlara denkti;
ve böyle iþte;
ertelenen düþler gelmedi ki geriye..

aynalar ile yüzleþiyorum artýk,
o korkmuþluðu atýp üzerimden,
kendimi seviyorum yeni baþtan.
sýcak bir tebessüm yayýlýyor yine yeniden,
dudaklarýmýn çocuksu kývrýmýndan.

yeniden ediniyorum sevincimi,
dudaklarýma þarkýlarý öðretiyorum,
adým atmaya baþlýyorum yeniden,
yine yeniden,
o incecik sevda köprüsüne.

kýrýlgan zamanlar geçip gitti bak,
gönül aldýrmýyor gayri çalkantýlara,
ne giden ilkbahara,ne buz ayazlara..
gönül aþk olaný istiyor;
þimdiden sonra,
hadi sen çaðýr ay beyazým geriye,
o küskün hayalleri...

benim karanlýðým

Sosyal Medyada Paylaşın: