BU KALEM
Her yalnýz anýmda sýrdaþým oldu,
Ýçimi kâðýda döktü bu kalem.
Kimi eðlendirdi, kimi güldürdü,
Kimi yaraya tuz ekti bu kalem.
Ne olup bittiyse her þeyi gördü
Yanlýþa uzanan elleri kýrdý
Uymadý batýla, Hakký haykýrdý,
Hep doðrudan yana çýktý bu kalem.
Dönmez o, rüzgârýn estiði yöne
Ayak uyduramaz kaygan zemine
Yazdýðý doðrular battý kimine,
Kimi sahibini yaktý bu kalem.
Gönül bahçesinden muhabbet derin,
Alýn, kýymetini bilene verin
Ayrýk otlarýnýn, çatlak seslerin,
Hep çanlarýna ot týktý bu kalem.
Haklýya, çalýnan hakkýný verdi
Mazlumu savundu, zalimi yerdi
Batýlý haklayýp yerlere serdi,
Küfür kalesini yýktý bu kalem.
Kin ve nefret yalan, sevgidir gerçek
Ýnsan olan kadir-kýymet bilecek
Dostlara sunulan bir buket çiçek,
Düþmana atýlan oktu bu kalem.
Onlarla huzuru bulurdu cihan
Onlarsýz bu dünya karanlýk, zindan
Nice gönül ehli insan ardýndan,
Aðladý, gözyaþý döktü bu kalem.
Mürekkebi mermi, her harfi gülle
Geri adým atmaz, gitse de kelle
Sesini duyurdu yedi düvele,
Bu Hakkýn sesiydi, Hak’tý bu kalem.
O, asla kem gözle bakmazdý ele
Dikenine raðmen su verdi güle
Dostluða susayan cümle gönüle,
Sevgi seli oldu, aktý bu kalem.
(Kýr Çiçeði/1998)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.