HAL BU VESSELAM
Mantýk çalýþmýyor, düþünceler ham,
Ne gün bitecektir yaþanan dram.
Gündüzler hayaldir, geceler kâbus,
Gönüllerde eksik deðildir evham.
Ýtibar görmüyor yüce deðerler,
Müslümanlar yetim, öksüzdür Ýslâm.
Ýnsanlar beynamaz, camiler bomboþ,
Barlarda yaþanýr her gün izdiham.
Parayla satýlýr olmuþtur Kur’an,
Namazý bedava kýlmýyor imam.
Din, iman paradýr; paragözlüyüz,
Kimse vermez asla bedava selam.
Eloðlu Venüs’e merdiven dayar,
Bizde ise ayný tas, ayný hamam.
Ruhlara esen o Batý rüzgârý,
Bir afet ki; bad-ý saba deðil, sam.
Helâl lokma geçmez oldu boðazdan,
Ekmeðimiz haram, aþýmýz haram.
Kýrpa kýrpa kuþa çevirdik dili,
Acz içinde kaldý baksana meram.
Mana ihmallere kurban edildi,
Raðbet maddeye; onda ihtiþam.
Merhamet hisleri köreldi gitti,
Kalplere yerleþti kin ve intikam.
Siyasette makam deðiþmez asla:
Þarký “gulu gulu!...”, ezgiyse “tamtam.”
Ýþ, ehil olana verilmez asla,
Ýþgale uðradý mevki ve makam.
Baktýkça âleme ruhum kararýr,
Coþmuyor gönlümüz, gelmiyor ilham.
Hep artar keder, gam; zam üstüne zam…
Ýþkencedir eyyam, hal bu vesselam!...
(Kýr Çiçeði/1998)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.