Karanlýktan gelen zoraki bir gülümseme gibiydi ayýþýðý.O benimle oyun oynuyordu.Bazen beni karanlýðýn dibine gönderiyor,kayboluyordu.Bazende en gereksiz anda beliriveriyordu.Sanýrým bunun bana acý verdiðini biliyordu ve benden intikam alýyordu.Ay’ýn o puslu ýþýðý ile aydýnlanmýþ sokaklar görüyorum.Yürüyorum uzun uzun.Pes etmeden,devamlý yürüyorum.Yorulmak bilmiyor ayaklarým..Nereye yürüdüðümü bilmiyorum..Amaçsýzca yürüyorum.Sanýrým sonsuza giden bir yol burasý.Her insan var bu sokakta.Göz göze geldiðimizde gözleri parýldýyor.Köþedekiler ise beni kötülercesine kulaktan,kulaða konuþuyor.Hala yürüyorum.Sonsuz bir hayatta yalnýz baþýna olmak öyle acý verici ki.Birtek bana bakan o gözler var.Kimisi suçlayýcý,kimisi umutlu.Gözlerimden yaþlar süzülüyor.Birtek gözyaþlarýnýn yanaðýmdaki sýcaklýðýný hissediyorum.Ama bu sokakta diðerleri gibi çürüyüp gitmek istemiyorum."Ölüm beni kutsallaþtýracak ,iþte bu yüzden acý veriyor ya!"..Ýçimdeki yangýn göz yaþlarýmý bile kurutuyor.Acýmasýzca/Aðlayamýyorum artýk.Sesim kýsýldý baðaramýyorum,Hissedemiyorum onsuz.Gel ayýþýðý gelde kurtar beni "sonsuzluðumun karanlýðýnda"..
Meyçem Iþýk.. Sosyal Medyada Paylaşın:
meycem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.