Sobanýn yanýnda oturuyorum gözlerim kapalý deðil, seni düþünüyorum oradasýn, ama sadece zaman kefil,
Bilirsin, koskoca bir yýlýn bir haftasýna sýðdýrýrým seni, sonra, bir yýl yaþatýrým bu bir haftanýn hayalini.
Artýk yetmiyor sevdiðim, yetmiyor, bu bir haftanýn hayali avutmuyor yüreðimi.
Ýþte þimdi zaan sensiz, gelmez o bir hafta isteksiz; hergün ölürüm, ölüm kefensiz ölümüm bedelsiz.
Ben bunu istemedim hiçbirzaman, keike istemek bir çare olsa idi geçerken ayný yoldan; gerçek gerçek yok sevgiden doðan.
Gözlerin herþeyi ezip geçiyor, ya ben ya hayatým, gerçekte sizleri neden hatýrlamam,yada hakkýnýz bunu ben dahi alamam.
Tutkudam desem ellerine dokunmak aklýmagelmez, aþktan desem buna inanmayý yüreðim beceremez, gözlerin desem zaman bedel biçemez, birtek sevgi iþte o ondan desem bu benim deðil senin meselen.
Ben görevimi tamamladým, yüreðimi, zamanýn treni ile sana yolladým, geçtiðinde zaman garda sen olaçaksýn, o yýrtýp attýðýn kaðýttaki gibi ya yüreðimi kollarýna alaçak ya yýrtýp ataçaksýn; bu son tren geriye hiçbirþey kalmasýn.
4 OÇAK 1994 Karkýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
muhtar nihat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.