Kara sevdalý eþiydi, O yalnýzlýðýn… Hazana kucak açmýþtý. Ýsterse bitmesin, Kökünü kazýyacaktý, O karanlýðýn… Dibi görünmeyen kuyuda, Akseden çehresine kükrüyordu. Baþýný kaldýrýp, Ta gökyüzüne Ölümsüzlüðü haykýrýyordu… Hayatta küskündü, Karýndaþý olduðu yalnýzlýða. Vazgeçemezdi artýk! Uðruna baþ koyduðu Bilinmezlik yýldýzýndan. Tadýna varmýþtý, O yoldaþý olduðu sonsuzluðun… Çünkü suskundu, Söyleyemezdi… Vazgeçemezdi artýk Uzun, Uzun olduðu kadar da zor olan bu yoldan… Vazgeçemezdi! Düþlerinde kurduðu o kavgadan…
YÜCEL DEMÝRTAÞ Sosyal Medyada Paylaşın:
M. Yücel Demirtaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.