kirpiklerinde daðýlan bu rüzgar
bensizliði gerçekten bilir mi
aþkta kan vardý
yolunda taze gelin kýrpýntýsý
gidiþlerin boynu bükük elvedasýnda
hangi þehir kendini paklardý ki
ardýndan dökülen suyun bereketi kutsaldý
kirpiklerini söze deðdirmiþ ölü yapraklarýnda
günler uzamadan
iyi haberler aðlardý
ibresi bozuk pusulanýn kavuþmasý
kendi yoluyla bir baþka bahara
aþk kýrýlgandýr zamana
aþkta yok vardý
unutmaktan doðan hiçliðin doðasý
batan ayýn kendi ýþýðýnda parladýkça
yer yüzü kendi intiharýna masalcý baþý arardý
içindeki ölümle bir yaþadýðýn huzursuz teselli
tinimdeki çoðul hasreti kucaklarken
arzulara kötürüm umutlar dizilirdi
ne yana dönsem
gözlerimde beni tutan bir þeyler var
gördüklerim kaçýnýlmaz ve ebedi
kendimi anlayana
kendimi kabul edene
ama kendim olmayana
aþk aldanýr zamana
aþkta sus vardý
hayalleri damarlarýna akmamýþ varlýk
alabildiðine yoðun duymaktayken kendini
sanrýya üþüþen düþler geçidiydi indirdiðim
durup dinledim
içimde git git bir veda
oraya bir iç býrakýyorum
beni baðýþla
çünkü sýr çözülmedi daha
mühürsün dilimde
ve gölgesi gýybet kýrýntýlarýnýn kederinde
kovuldumsa sözünden
aþkýn içinde can damarýdýr tükenen
susma
þimdi her aysýz gece
sükuneti meleklerin sýrtlanacaðý uzak bir efsane
yokluðun yetmiyor yeniden yaratmaya
aþk sýrdýr zamana
alicengizoyunu
(…her ölümlü kendi dünyasýný gömer… ben sadece uyuyorum… sana uyanýyorum…)