PARK YOLU

Bir kadýn, yürüyordu park yolunda
Eþliðinde bir çocuk,
elma þekeri aðzýnda

Çalýlardan çýkan bir adam,
Sarstý onlarý birden, ne yaptýðý hiç bilinmedi,
Göz, gözü de görmedi zaten, ortalýk toz duman,
Tek masum varlýðýna sýký sarýldý,
Yani namusum dediði, elindeki çocuða bu kadýn.

Çýktýðý gibi, gitti; uzun boylu belki
Birden yitiklere karýþtý bu adam,
Çalýlardaki yarýk, kapandý kendiliðinden,
Eser yoktu ondan hiçbir yerde,
Ne bir ayak izi, ne de çarýk,
Sendeleyen o kadýn da, kendine geldi artýk,
Birþey olmamýþ gibi; soylu baktý,
Çocuðu sürükledi elinden.

Anlamadý bunu hiç kimse,
Yol tenhâ kaldý yine, cin futbolu
Böyle birþey asla olmadý,
Ne çocuk bildi bunu, ne mahalle,
Dil kitlendi, sükût dizboyu
Mühür vuruldu sanki yüreðe,
Kadýn, yine ayný kadýndý;
Nasýl direndi bu acýya?

Park yolunda bir kadýn, yürüyordu
Elma þekeri düþmüþ çocuk, elini yalýyordu..

09.05.1997 - 2009
Sosyal Medyada Paylaşın: