ölüme en yakýn sokak unutulmaktan geçer… belki de bu yüzden insanlar ebediyen hatýrlanmak için intihar ederler sanki hep seviliyor ve hep düþünülüyormuþ gibi düþünmenin kendilerini kandýrmaktan ileri götürmediðini fark ederek ve artýk kendilerini aldatmaya gerek görmeyerek Ve bunu bir þekilde belli etmeye yeltenerek Düþünceler, bilinmezler, gelgitler ve süre gelen deðiþiklikler etken birinin edilgen hiçbir þeyi olmak korkusu o bile olamamak.. unutmak iþte.. unutulmuþ olmak! Tamamý ile var olabilmek için yok olabilme telaþý iþte bu habis düþünceler o kadar çoðalýp büyürler ki; sonunda doðduklarý bedenleri yok ederler. ölmek, hele daha yeni doðduðun bedende, kim ister ki?..
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet gunes Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.