Bakýyorsun inadýna, ’boþver’, diyorum, Gelinsi süzüyorsun, bana deðil; görüyorum, Ancak merhaba diyor, dahasý elimi tutuyorsun; Bu ne demek, biliyor musun?
Düþlere dalýyorum sayende, ’Nazende sevgilim’i dinliyorum artýk, Bu aþk þarkýlarý ne hoþ, uçuyorum Yani, renklere boðuluyor insan yüreðinde.
Ha-bire kandýrýyorum belki kendimi, “Bu, adam olmaz” derlerdi, inanmýyordum Hâlâ tek bildiðim yolda kalacaðým hep, Yani, yüreðimi koyacaðým sevdaya, Sanýrým ben, asla adam olmayacaðým.
Ýnsanlar mý azaldý þu dünyada, niçin tenha? Yoksa nerede sevda çýkýný, kimin heybesinde? Hani, ortalýk yürek kaynýyordu, Sürekli çalýyordu çýðýrtkan davulda, Habire adam aranýrken sevmeye, Neden herkesi hâlâ yâr sanýyorum? 13.02.1997-14.04.1998- 12.06.2008-2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.