Bir sonbahar göðü çizili, ötelerde son yaðmurlarla ýslanmýþlýðýn kadar masum dudaklarýmýn arasýnda çöl uzantýsý öpüþmeler ne kadar da ürkünç þimdi kor keskinliði gibi o kavurucu günlerin.
Sus, sen deðil misin? Acýlar ülkesini yaratan!
Suyu can tufanlar arasýndan bir çýðlýk yükselir öpercesine seni, telinde baðlamanýn ve esaretinle tutsaklýðýmýn semahýnda turnalar kan ve döl, ter ve su olup alnýmdan boþalýr O en insan yanýma, onlarca insanýn…
Bir cesedin telaþýyla vurgun baharlarý düþlüyorum aðzýmda tadý ölümün, hüznüm dað çiçeðine dokunur yokluðu(n) dudaklarýmda titreyen günahkar mazi! kimin hasretidir, o huysuz bir çiðdem yokuþunda sol yanýmý amansýz sýzlatan?-(Senin!)
Acýlarý güne yontarak devrilmeli dipsiz, karanlýk uçurumlara, þafaksýz kuþ aðzýnda yüreðim tozlanmýþ bir aðýt ki, bir çocuk ýslýðýnda avcýlar zamansýz uyanýr karanlýðý bir tül gibi sýyýran düþlerin, baþýmda güneþin ince ýþýltýsý gibi durur, çýðlýksýz devrilirim…