(1) KUŞKONMAZ

Demiþtinki tiyatroda, oyuncusu gibi.
"- Onu görmeden, bilmeden, yemeden
ölünürmü birader."
"- Býrak alla’sen !"
Deme.
"- Düþünme bu sevdayý."

Sýlada yedim.
Mecnun oldum Leyla’sýna. kaymaðýmsý tadýnýn.
Dilde eriyen kaypak,
býldýr-býldýr oynak,
porselen zemininde tabaðýn
çövensiz pastýrmayý kaydýrýrken yanýnda.

Sonunda,
Eþkiya’nýn listesinde
birde "Kuþkonmaz" vardý.
"- Neden?" diye sordu polis.
"- Yemedimki mereti, nerden bileyim.
Güzel bir þey olsa gerek."

"- Yemedi, yiyemedi, yedirmediler ona,
garibana"
Demiþtin.
"- Ah, þu kahpe felek !"

Ha, birde burada onu Aristokratlar yer,
Irgatlar devþirir.
Yýkayýp-paklýyarak,
üç kuruþa,
kýsa mevsimde,
bunu bil.

Oyun bitti.
Tutsaklar hür.
Eþkiya gümbür-gümbür
tarandý.
Elinde
"Kuþkonmazýn Hayali"
kaldý.
Sosyal Medyada Paylaşın: