Trabzon sokaklarýndan birinde vuruldum; Uzun Sokak denilen hengamenin tam ortasýnda bir çift mavi deniz aldý beni sonsuzluðun içine yemyeþil yapraktaki renksiz çiy tanesinin sonsuzluðuna kýpkýrmýzý oldu bulutlar, gökyüzü aðladý, yýldýrýmlar çatladý yüreðimin derinlerinde, þimþeklere evini açtý vurulmuþ ruhum ben; ben o mavi gözlerdeki masumiyete vuruldum minnacýk bedenindeki yokluðun acýsýný yüklemiþti tekerlekli iskemlesine yüreðinde umutlar uçuþuyordu belli ki prangalardan beter zincirler vardý ayak bileklerinde ben vuruldum... gözlerinin maviliðinde; minnacýk bedenindeki dað gibi yüreðinin altýnda ezildi ruhum, kýpkýrmýzý oldu bulutlar bir anda, yýldýrýmlar düþtü gözpýnarlarýma, yüreðim paralandý; o dað gibi yüreðin taþýdýðý içinde fýrtýnalar koparan minnacýk vücuda... ben vuruldum; Trabzon’da... Uzun Sokak denilen hengamenin tam ortasýnda yüreðimde fýrtýnalar coþtu, gözlerimde rüzgarlarý aðlattým, gözpýnarlarýmdan boþaldý yüreðimde oluþan yaðmurlar anlayamadým; düþünmek bile istemiyorum o; o masmavi boncuk gibi gözler nasýl da hüzün yüklü olurlar?... ben; Trabzon’da vuruldum Uzun Sokak denilen insan denizinin tam ortasýnda ve aðlamaktan yoruldum...
Metin Kaya ÝLHAN TRABZON
Sosyal Medyada Paylaşın:
Metinkaya Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.