ey kul
.
.
.
kýyameti erteleyip
sûretine yasladýn çok zamanlý her acýyý
derviþ kapýlarýnda zikir dedikçe hak
sen dedin illa aþk
ne secde bildin
ne de yemin
her buluþunda kendini iflah olmaz yalnýzlýkta
tabutsuz duasýz bir sitem karþýlayacak
nasýl olsa araftýr her iki cihan da sana
deðil mi ki toprak da haram
bütün dünya senin olsun
ama ruhun asla
et kemikle sarýldýkça hasrete
karanlýk bir çýplaðý örtecek
sözü örter gibi her ilahi
örmedikçe günahýný
kutsal örümcek diline zerk edecek ahh’ýný
þimdi kendinde yitmenin önsözüdür þiir
kurgulanmýþ hiçlikte son sözdür þair
ah oðul
.
.
.
eðildi gözlerine hilkat garibesi gövdeler
ne vakit bir maviydi
esrarlý zamanlarýn dumanlý sevdasý
o vakit katliamýydýn kendinin
þimdi vebali
rüzgarý hançeresinde düðümleyen bir gölge esiyor
biliyorum þimdi içinde son uçumluk kanat
kanattýkça tenleri
i mgeler büyüyor
ama çoðaltmaz ki seni
sevabý rüyalarýndan çalýnmýþ
yazýsý hazan sarýsý oðul
kaderi rab dikti hýrkana
kederi ana
þimdi tertemiz giyinmektir þiir
zamansýz bir ölümde kefendir þair
huu yar
.
.
.
israf olunmuþ meleklerin çýðlýklarý doðuyor geceye
kapýþ kapýþ bir heyecan resmediliyor
yalanlarýnda
kandýkça kekremsi bir gülüþ deri deðiþtiriyor
ahh… yýlan ne kadar da masummuþ meðer
ve yaðmur yanlýþ meyillere yaðdýkça
göz yaþý yüklemsiz bir hayatý yükleniyor
-sen diye-
kaç kalibrelik bir intihar ýslanýyor ki þuan
tetik sadece saçak altý
kurþuni bir þimþek aydýnlatýyor sensizlik sokaðýný
kaldýrým taþlarýndan sýzýyor ayýp
ahh yar…senin notalarýn kayýp
þimdi tek bir sesle söylenmelidir þiir
nakaratý belli olsa da aþk’týr þair…