Bir þiir ýsmarladým kendime
Kendime tutunarak
Sahi kendim de kimdi unuttum uzun zamandýr..
Geceydi sonsuz bir siyahlýk içinde uzandým beyaz ölüme
Her gece mezardý saçýnýn kokusu sinmiþ bu yatak
Mavi gözlerinde kendi karanlýðýmý gördüm
Gitme dedim, gittim ..
Ardýmdan baðýrmaný istedim
Yüzümü yere eðdim
Utancýmýn kýrmýzýsý boyadý yüzümü
Ýnsan kendisini saklayacak çöplük bulamaz ya
Bulamadým..
Bir avuç mutluluktu uzaklardan izlediðim
Yorumsuz..
Bakma bana umudun aðzýma düþen yaðmur damlasý..
Her sokak baþý kendime rastlamaktan yoruldum
Vakti çoktan geçmiþ
Ne yana dönsem,boþ
Bahanesizim..
Artýk kýsa sözlerin yazýlma vakti
Þimdi hangi bahardan gelsen boþ
Gönlüm sonbaharýn demlerinde
Hangi gülüþ eskitir yüzümü bilemem
Unuttuðun biþey vardý yüzünü içime gömüp giderken ;
’Bir ekim gecesiydi
Bir yürek üþüdü
Kapýlar kapandý
Artýk açmasý da zor
Tedavisi de zor..’
Öznur Dicle ÖZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.