İSTANBULDAYIM

Ýstanbul’dayým, haziran sonu
Temmuz kapýda
Ýstanbul’dayým, çok yalnýzým
Yok, hiç kimsem
Sýlada, çok uzaklardasýn sen
Kimi sahilde
Kimi banliyö treninde
Nereye gitsem taþýyorum, hasretini içimde
Oturmuþum bir kenara
Elimde bir kutu bira
Gözlerim dalýp gitmiþ, çok uzaklara
Ýstanbul’dayým bir baþýma
Sanki günler bir asýr
Mevsim yaz, günler uzun, çok uzun
Ah! Ýstanbul, ne taþýn altýn ne topraðýn
Ne de bir gram tozun
Ýstanbul’dayým, yuvasýz bir kuþ gibi
Özlem dolu bu yüreðin yok ki sahibi
Ýstanbul’dan çok uzaklardasýn sen
Ýstanbul’da bir baþýnayým ben
Senden böyle uzaklarda olmak mý?
Yoksa þu kara bulut gibi yalnýzlýðým mý?
Hangisi daha çok kanatýyor þu yüreði
Hangisi daha çok acýtýyor, bilemiyorum
Ýstanbul’dayým, önümde arkamda
Saðýmda solumda, kendi âleminde insanlar
Ýnsanlar bir deniz
Ben yüzmeyi bilmeyen bir balýk
Beni boðuyor artýk, bu yalnýzlýk
Ne zaman biter bu ayrýlýk, bilemiyorum
Ýstanbul’dayým, bir baþýma
Ellerim cebimde yürüyorum…


Gürsel ÝLERÝ

Sosyal Medyada Paylaşın: