Çâresiz, sâdece gördük ve biraz vahlandýk. Böyle âcizliðe düþtüyse bu ümmet, yandýk! Yüzümüz yerde utanmýþ gibiyiz, kimdendir? Tarihin alnýna nakþettiði kimliktendir… Biz ki hep zulmedenin zulmüne nefret güderiz… Çünkü hakkýn bize emrettiði yoldan gideriz! Fakat âciz ve sefil bir durumun cenderesinde, Böyle kaldýk, elimiz baðlý bu gün sâhi niye? Hani feryat, hani kuvvet, hani dünyayý yýkan Hani hep hakký yücelten, hani Fâtih sultan… Ya yalanlarla uyandýk bu defâ gafletten… Ya da kayboldu o mertlik bu sefîl ümmetten… Sefiliz çünkü bu gün katlediyorken zâlim Bekliyor, bekliyoruz evde durup sað sâlim. Susmadan haykýrarak zalimi durdurmalýyýz.. Zulmü, alnýndaki þer pencereden vurmalýyýz…
Ne uzun bir gece Yârap, bu eziyyet bu zulüm! Sürdü, hiç bitmeyecek sanki bu haksýzca ölüm. Ne sefil bir medeniyet, ne þerefsiz bir asýr! Nerde bilmem ki bu zulmün bize kâr ettiði sýr? Hangi vicdan bu kadar zâlim olur, hangi yürek Hangi cânî ki sivil halký kesip katlederek… Korkmadan öldürerek kendini tatmin ediyor Dili “ummî” dememiþ yavruyu hançerletiyor. Ki bu vahþet yine hep ayný silahtan boþalan Kanlý ellerle sarýlmýþ, bizi kayboldu sanan Bir usanmaz köleler toplumunun, Avrupan’ýn Fikridir.. Kahrolasýn kahpece çýksýn ki canýn Göresin gerçeði neymiþ zaferin, îmânýn Göresin kimliði ney kudreti ney islâmýn.
Yük aðýr, Þû’runu nakþet bu yükün Yârap Yardým et! Sâhibi ümmet bu yükün Yârap