Ya Rab! Ne güzel kapýlar açtýn Sen bana, Yine de layýk bir kul olamadým ben Sana. Yiyip içtim, gezip tozdum nimetlerinden yana, Yine de bir kez olsun hamd ederek, Bilmem vardým mý Sana?
Rabbena! Yevme la yenfe’u da kulum de bana Ya Rab! Resul-u Ziþan’ýna ümmet et beni Ya Rab! Ben acizim, hakirim nefsime esir etme, Kevser de dokuz nolu sancaktan mahrum etme.
Ben diyerek nefsim öne çýkýyor Ya Rab! Bu kulunu nefsine Sen esir etme Ya Rab!
Ümmet-i Musa’dan bir çoban geldi O’na, Dedi: Ya Musa Rabbinden maðfiret dile bana.
Kutlu Tur-i Sina da Ya Musa dedin O’na, Git “o kuluma” söyle yanacak azabýmla.
Musa Tur-i Sina’dan inerken kelamýnla, Ýletti bu haberi korku dolu çobana.
Sevinçten uçuverdi bu azap haberine, Ne büyük bir þeref var “o kulum” deyiþinde.
Ayýrma ben kulunu Ümmet-i Muhammed’den, Son nefeste dâhil iman ve þahadetten.
Baþlarý dik tutacak bu kalýr elimizde, Maðfiretinden baþka bir þey yok heybemizde.