PESİMİST...

Umutsuzluk son zamanlarda aldýðým en büyük ödül oldu hayattan
Neyi kime þikayet edeceðimi bilmiyorum artýk...
Bu sabah bile kalkarken yataðýmdan içimi üþüten yalnýzlýk ayaðýma dolandý
NEreye kadar taþýyacaðým bilmiyorum bu karamsarlýðý...

Ýzlenen filmlerdeki gibi kolay deðil umut ekmek
Yada hayat o filmlere benzemiyor aslýnda,
Aklýmda türlü düþüncelerle
Yine kendimi vurmaya yorgunum,yollara...

Artýk sabahlar akþam gibi geliyor
Gözlerimdeki perde inmedi bir türlü,inmiyor...
Sabah olduðunu sadece tan vaktindeki ezandan anlýyorum
Gün kara gece katran kara...

Hani elini tutacak birileri çýkardý bu durumlarda?
Ben ellerimi hissetmiyorum artýk
vücudum artýk benim deðil gibi
Ben emanetçi oldum bedenime...

Tadým tuzum yok aðzýmýn içi pas dolu,
Kalbim atýyor ama sadece hayatýmý devam ettirme için
Hem eskisi gibi hýzla çarptýracak biri yok...
Ölüm hiç bu kadar çekici gelmemiþti bana....

Soðutuyorum kendimi hayattan
Volkanlar,lavlar benim için deðil artýk
Kutupta gibiyim dünyanýn çekirdeðinde bile olsam
Kollarýmý kapatýyorum kendime þöyle sýkýca kendimi sarsam...

Buda geçer diye þarkýlar söylenirdi
Ben dinlemiyorum zaten
Umut’sa sadece bir çocuða takýlacak isim aklýmda
Ben hayalerimi bile çöpe attým koþuyorum artýk boþluða....
Sosyal Medyada Paylaşın: