KARANLIK…

KARANLIK…

Gecelere koþtum, gecelere vurdum kendimi
Gündüz tat vermedi yalnýzlýðýma,
Yalnýzlýk daha da yalnýzlaþýnca anlamlanmalýydý…
Her nefes alýþým senden daha uzaða gitmeme esen rüzgar dý

Geceye koþtum mahrem yerlerini gördüm karanlýðýn
Zifiri örtü aralandý korktum, nefesim daraldý
Ama sana geri getirmedi dinen rüzgar beni
Ben nerdeydim? Iþýk yoktu; fenerim sensiz kalýnca sönmüþtü…

Ýnat ettim yýlmadým
Koþtum yorulmadým aydýnlýða çýkarým diye
Iþýðý gördüm sandým, ýþýk ecel aydýnlanmasýydý…..
Gecelere döndüm karanlýk sardý kollarýmý

Seviþmeyi denedim;
Öpmeye kalktým,tutmayý sarmayý düþündüm
Karanlýktý… hangi kötülüðün kollarýnda terler döktüm
BÝLMÝYORUM….

Sana yönelmek istedim
Denedim olmadý, pusulam yoktu yön bulamadým
Iþýðým yoktu; ýþýk sen olmalýydýn…
ANLADIM’ ki ne sen ýþýk olabilmiþsin

Nede ben aydýnlýðý gerçekten istemiþim…….

Sosyal Medyada Paylaşın: