Ayrýlýk nasýl bir þeydir; istesen de bilemezsin, Elinin altýndadýr kalem; tek kelime yazamazsýn, Ýsterse çatlasýn kafan, Neden dökülmez harfler? Bunu anlamazsýn.
Resmi bir tablo gibidir; Karþýnda çok þey söyler, Bir cevap bekler senden, Dilin tutulmuþtur sanki, Ýki lâf edemezsin.
Devriktir dizelerin, hecelerin, bir kargaþaya yol açar kaleme her dokunuþun, Pes etmeye ramak kalýr, Þiir denemelerin hüsran; Çoðu da çöptedir.
Gece nasýl da ürkütür adamý; Karabasaný anlamazsýn, Uyku tutmadýðýnda gözünü; Tavanda daireler çizersin, Parmaðýndaki tükenmez kalem; Ayný sözcükleri yineler daim.
Sabaha eriþmek ne zordur bilsen; Þafakla sayfalar dolusu kaðýt, Merhametsizce harcanmaktadýr, Çöp kutusu da zengindir artýk; Kendini þair sanmaktadýr…
06.03.2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.