tuðba’ya...
I.
Kanýtsýz bir tebessümle
Ýçerledi güneþi
Bu aydýnlýk zamanlarýnda üþüyen gözlerini
Çýlgýnca yumdu
Arýk gövdesinde böyle zamanlarý beklettiði
Bir irkilmesi vardý aslýnda
Bu yüksek düzey sevinçlerini bileylediði
Bir de ansýz çýðlýðý
Çok beklemek sabrýný yitirmekten utandý
Utandý aklýnýn ermediði kadar sevmekten
Hangi iklimin sesiyle konuþacaktý
Daha onu bile bilmezken eti
Hangi ruh mevsiminde sevecekti
Sev(il)ecek miydi
Çillendi eli kolu
Ýbresiz tuttu kalbini
Þiþkin bir þaþkýnlýk bürüdü içini
Bu sen misin diye sorarken aynanýn karþýsýnda
Hurafesi kaybolmuþçasýna üryanlaþtý birden
Sivri bir sesin ucundaydý niyeti
Mýhlý adýmlarla yürürken