Niye hep kaçýyorsun? Yakar beni hicranýn,
Mekaným oldu benim her gün geçtiðin bulvar.
Ben sende yok olurum, aydýnlatmaz ecramýn,
Artýk koþamýyorum, dar geliyor bu kulvar.
Bazen gönül habersiz düþüyor mahpeykere,
Sevdalý yüreðimi vuruyor yerden yere.
Niyetim gönlünüzde çýkmak seyr ü sefere,
Lakin yetmiyor gücüm, içimde bir sýzý var.
Senden ayrý zamanlar sol yanýmda bir acý,
Gönlümün sahibi ol, lazým deðil kiracý,
Gönül seveni sever, biz ortada aracý,
Sen gel diyorsun ama; gözlerin beni kovar.
Tacýn altýn olsa da ne lazým maþuka mal?
Misafir ol rüyama, ne olur bir gece kal.
Aþýka hayat verir sevgiliden bir hayal,
Bir günlük vuslatýmýz bilsen ne bela savar.
Ne olursun sevgime bir gün sevgi belesen?
Yeter ki sevgini ver, hiç yanýma gelme sen.
Gözlerine yaþ olsam; kirpiðinde elesen,
Dertlerimi sor hele, ne diyecek þu duvar?
Senden nasibim zulüm, sefaný kim sürecek?
Þu dünyadan ukbaya kimler ne götürecek?
Sevgiliye sevgiden baþka ne var verecek?
Bir vefaný görmedim ey vefasýz hain yar.
Böyle gidiþ mi olur, bu elveda zamansýz,
Ve iþte geldi çattý, þeb-i firkat amansýz.
Ümit Zeki yok artýk, þimdi ruhsuz ve cansýz,
Cananým yaptýðýný ne kul yapar ne aðyar.
Ankara – 13.10.2008
Ümit Zeki SOYUDURU