Umuda sarýlmayý öðren ömrüm
güzlere darýlmayý
düþtüðünde varolmayý
yoksa boðulup gidersin hayatýn kirli sularýnda
kimse anlamadý yüreðine sýzan þiirleri
çizdiðin resimleri ýþýk sýzmayan bir bodrumda
duvarda asýlý duran göðsü kýrýk bir sazdan baþka…
biri söylesin þimdi ben deli miyim?
buðulu bir iç çekiþ mi þiirlerim havada?
kimsenin dönüp bakmadýðý, okumadýðý
biri söylesin þimdi bir ben miyim,
yaralý bir geyik gibi acýsýný emen
bir ben miyim kayýp þehirlerin
kayýp sokaklarýnda arayan yitiklerini
öyle suskun, öyle kýrgýn ve yorgun
Ah yüreðim!
zebaniler tutmuþ yol boylarýný
nasýl geçeceksin bu hüzünle
hayatýn kýldan ince nazlý yollarýný
tutunarak uçurumlara
ah ömrümün duyulmaz çýðlýðý
tutup hangi daðýn ardýna gömsem sesimi
oy kerbela’da susuzluðum, oy sarý sýzým!
oy gülde hazan, dilde hüzün
oy býçaklanmýþ aðýtlarý yüreðimin
kanayan yaram, sebeb-i çilem
sustum hep
sustum!
sustukça içim kanadý
acýlar kalbime sýðmýyor artýk
.../
hadi susturun þimdi sustura bilirseniz
göðsümden söküp ateþlere fýrlattýðým kalbimi