Yokluðun sancýsý baþlar yeniden
Yýrtýk umutlarým soydu da gitti.
Bu son gidiþ çok acele, aniden
Vadinde durmadý, caydý da gitti.
Serin sular söndürmezdi közünü
Çatlak ayna güleç görmez yüzünü
Taþa çaldý giderayak sözünü
Nazlý bir avaza uydu da gitti.
Suyu fazla görür oldu kurnalar
Hüznümü resmetti çalan zurnalar
Vakit geldi, katar tuttu turnalar
Pembe hayallerden doydu da gitti.
Hiçbir iþi yarý buçuk koymazdý
Her söylenen sözü sözden saymazdý
Ne denilse aldýrmazdý, duymazdý
Hayali hasretten saydý da gitti.
Belki talih, belki yazýn bu gidiþ
Gönlüme ekilen sýzýn bu gidiþ
Hiç olmadý apansýzýn bu gidiþ
Özüm yüreðimi oydu da gitti.
Hayalini gömdü buðulu cama
Yalnýzlýðý çiviledi yakama
Bülbülün muradý gül ile ama
Beni boynu bükük koydu da gitti.
Zülfikar Yapar Kaleli