bak masa ayný masa, hiç deðiþmedi, ölmeseydi barba kadehleri önlüðüne silerken, o da deðiþmeyecekti kapýdan girdiðimiz an da içeri, markasýz ucuz þarabýmýzý getirecekti kekikli köfteler de atýldý ýzgaraya, baþka bir isteðiniz var mý diyecekti küçük tabaklardaki mezeler biraz tuz ister, ama tazedir gün yüzünden.
duvarlar ayný duvar, hiç deðiþmedi, palet seslerinin frekans ayarýnda, bin fýrtýna üzerinde estirmese yelini prensesin mahzun gözlerinde, pehlivan hala arýyor olmaz mýydý gözlerini araya raptiyelenirdi baþka figürler, tarihin penceresindeki zaptiyeler gibi Hayat mecmuasý vadesini doldurup çekmeseydi elini, matbuat aleminden.
sesler ayný ses, hiç deðiþmedi, her türkü kavgadan ve sevdadan ve acýdan ibaretmiþ, doðarken öðrendik kýsýk sesle Orhan dönerken pikapta, kalýn seslerimizle Ruhi Su söyledik en yabancý nefesleri kardeþten sayýp, can kulaðýmýzdan el vererek dinledik berbat sarhoþluðunda bile öfkemizin, hiçbir plak kýrýlmadý ki orta yerinden.
çiçekler ayný çiçek, hiç deðiþmedi, gözden çýkarýlmýþ raký bardaðý, iki karanfil için su dolu yarý beline kadar dinlenmeden açmaya devam ediyor renkleri, sanki her mevsim ayný bahar onlar kendilerine gelip açýlýncaya kadar hiç boþ yer kalmaz, hepsi dolar bakma sen örtünün üzerine dökülmüþ tohumlarýna, saat daha çok erken.
kapýlar ayný kapý, hiç deðiþmedi, dün nasýl bir þövalyenin kýlýcý delmemiþse kilit yerinden, bugün de öyle ne kadar varsa orman kokusu, yok edildikleri dýþardan kaçarak içeriye doluyorlarsa yüreklerimize gene yeþil ve gene gölgeli ve ýslak renkleriyle kapýlar her aðacýn altý gibidir sýðýndýðýmýz, saçlarýn yüzümde gezerken.
haydi bir daha merhaba;
ben ayný ben, inan hiç deðiþmedim, býyýklarým kaytana zaten hiç dönmedi, o zamanda briyantini sevmezdim hep bildiðin iþte, ellerimde tütün kokusu, saçým sakalýmda ayný haldeyim gene daldýðým her dalgaya senin ismini yazar, kurumuþ terinle seviþirim ben ayný ben iþte, hangi uçurumun en ýssýz yerinde yanýyorsa çoban ateþi.
sen ayný sen misin, hiç deðiþmedin mi, önce yüreðin, gözlerin, ellerin ama hiç öpmedim ki seni ben omuz baþýndan o kadar da uykusuz kaldýk, rotasýz ay ýþýðý yollarýnda kaçarken sabahlardan sen neredesin ben hiç vazgeçmedim, bir imza gibi attýðýmýz o adýmlardan bekliyorum þimdi, üzerime öyle çökmüþ bir ateþ, dayanýlmaz sancýlar gibi.
…….. heyecaný telaþ olup saklanýrken yüreðine, fýsýldadý en bilinen sesiyle….. öp hadi/
Cevat Çeþtepe
Sosyal Medyada Paylaşın:
uzungemici Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.