Bu sazsýz sözsüz günlerin derbederi
Bu hanümansýz kitaplarýn gölgesinde
Kýrýk adýmlarýyla yürüyor yalnýzlýðým
Odam su kývamýnda akan bir zamaný
Su dedimse kupkuru/ hapsetmiþ sinesine
Yok hissesi aklýn bu suhulette
Mizacýmý koruyorum ben
Köþesinde benimsenmiþ bir Atatürk çiçeði
Yorgun bir tarihi reddederek
Aynasýz bir kavganýn peþinde
Irgatlýðýný yorumluyor
Say dedimse sayýklama bir öðreti iþte
Sanrýlý bir zaman akýyor penceremin
Beni perdeleyen dýþarýsýnda
Cümleli gövdesinden sýzan umudu
Cübbeli adamlarýn sunaðýnda ara-ma
Bu milletin illeti dedikse
Ýlletli olmakta yaþamanýn bir gereði
Var bende de “yalnýzlýðým”
Muzýr deðilken de masum olmayý
Bir çocuktan öðrenmek var ya o koyuyor
Hani afili düþleri olacak kadar sevmeyi
Ve þiir ülkesinde kadim krallýk kurmayý
Peþkeþ çekiyor kendine
Medet ya iffet merhamet koy gönlüme
“Yalnýzlýðýmý” diye
Þimdi þüpheli bir gölge aðarsa gövdeme
Yalnýzlýðým uçar mý acaba
Akraný yok ki bu meyanda derdimin
Avazý çýktýðýnca baðýrsam kalbimi
Kim duyar kim bilir hükmümü
Bu odasýz evin tek adamý
Varsa yoksa yalnýzlýðým
Þimdi ürkütüp gerçeðimi
Çýkar giderim bende