ANADOLU-

Dört nala koþan atlarýn tozlarýndan arda kalan bin yýllýk yalan, Anadolu.
Bu kadar mý sefil olunur, bu kadar mý onursuz.
Afrika’dan aç, Arap’tan adi, bu kadar mý aciz…
Sokaklarýn fahiþe, kaldýrým taþlarýn þehidinden pahalý
Ýnancýný bir örtü almýþ, zenginlerin atalarýndan iðrenir
Suskun ovalarýnda kör insanlar karanlýk fýsýltýlara teslim
Þehirlerinde nefret ve adi bir suç çiðniyor seni
Maviliðinden utanmýþ gök
Yanýyor ormanlarýn, çatlýyor topraklarýn
Neden Anadolu, neden?

Sana koþuyordu Türkler
Sen ey sevgili
Ölümler yetmedi mi?
Bu kaçýncý ihanet
Yine mi? sefil bu millet
Nedir bu kara kör cehalet!

Koþuyorlardý ölüme, hiç sormadan neden diye
Emir gelmiþti Mustafa Kemal’den.
Hiç isyan etmediler,
Oysa, neleri vardý yüreklerinden baþka
Fakir, yorgun ve satýlmýþ bir millet
Ýhanet etmediler sana Anadolu
Ey sevgili;
Ey Ana;
Ey vatan,
Bu ihanet neden!

Ey bin yýllýk yalan, gidelim mi buradan ?
Varlýðým tutsak, atam yasak, dinim oyuncak
Kimim ben, neden böylesi siyah pencerem ?
Sorgu sormam yasak, benliðim deniz ötesine tutsak.
Ýhanet etmedim hiç topraða, doðaya, Tanrýya
Neden suçlusu benim ?
Neden bu ceza,
Bu fakir, bu cahil, bu iðrençlik reva bana?

Sosyal Medyada Paylaşın: