içsel yolculuklarýn dönencesinde
pasýmý eritecek ateþ arýyorum,
oysa acýlarý en kederli yeri
ateþküre yüreðim,
yaramýn üstünde kabuk baðlamýþ dünya...
insan kaç kez ölebilir
kaç kez ilmekliyebilir ipini,
yandým ateþimle
celladý olup kendimin...
orda iþte uzakta
nefes alýp göz kýrpan
tinimi çalan yýldýz;
her yýldýz kendine mi gülümser?
sallanýrken baþým boþluðunda uzayýn
zamanýn ibresi hep ileri,
sarkacý icadeden kim
sonu yok mu kendi gidip, kendine gelmelerin?
susuz hayat, çiçeksiz güneþ olmaz mý dersin,
oysa içindeyiz hepimiz
durmak bilmeyen o büyük deðirmenin
söyle gün ana
ne zaman ölüp ikimiz, bir yeniye dirileceðiz...
süpernova patlamasýnda gökyüzü
artarken sözcüklerin birbirini çekim gücü
sancýsý baþlýyor yeni bir doðumun
saçýlacak az sonra binlerce yýldýz tohumu,
bana aitim; baþka kimseye deðil
çalamaz yýldýzlar bedenimi ruhumu...
gecelerce uzaksýn benden güneþ ey;
yokluðun kadar yakýn olmadý bana
senden baþka hiçbir þey...
Þaban AKTAÞ
Yayýnlanmýþtýr;
BERFÝN BAHAR/HAZÝRAN-2001