Firavun daha azmamýþtý o gün, Henüz, günahlar iþlenmemiþti külliyen Ne kadar masum insan varsa ülkede, Bir o kadar da sevap kemirici azman.
Devran hýzýný kesmiþti o çaðda, Yapýlan her neyse, göze batmýþtý, Hiç kimse saklamazdý birini sevince, Kinse, perde gerisinde ar’dý.
Zaman, asla sevmedi yüreði Bazan çölleri nasýl aþardý sevda, Can sularý bile akardý topraða, Her nasýlsa, cananýn gülü solmadý.
Taþlarý oyardý yazman, harfi harfine Bata çýka giden çeliðin ucu öterdi, Gözünden düþerken kýzýla çalan yaþlarý, Çala-kalem çizdikçe hele kara çivileri, Bir de aþký çaksa yüreðinden, hýnçla Çekiç sesleri gelirdi.
Sonra papirüs çýktý birden, Herkes parþömene yazdý derdini, Ne dile geldi bugün o yazýlar, Ne de okunacak bir hâlleri kaldý, Yani sevda, parke yollarý sevdi.
Zaman, kötü bakýyor artýk, Taþa yazýnca kalan bu sevdalar, Çamur kokuyor hep, toza yaðýnca Çakýnca, yürek fenâ atýyor.
Bak, artýk kalmýyor adý hiçbirinin, Ya köþe taþýna dönüyor duvarda, Ya da ermiþ bir adamýn tapusu oluyor.
Yakýþýyor da soylu adýna; Ruhuna okuna diye belki, Mezarý baþýna konuyor. 04.12.2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
orhanti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.