hayatýn orta yerinde olmayý denedim her biri baþka hikayeler içinde. yalnýzlýðýmýn baþrolünde sesiz çýðlýklar tanýdým. gecenin bu kör döðüþü havasýnda anýlar buldu yine orta yerinde düþlerimin. her seferinde ayný sorular düðümleniyor boðazýmda. neden bu yürek; neden bu yalnýzlýk. diz boyu umutsuzluk korkutur olmuþ bizi kendimizden baktýrmaz olmuþ aynalara. yenilmiþmiydik yoksa, derin ve acýtýcý anýlara. görmez mi olduk çaresini yoksa, her günün uyanýþýndaki sevinci gibi. eskidi bu yüzyýllar öncesinin yüreði. sayamaz oldu aceleci zamanlar. ne niyetti nede istenilendi hayasýzca yaþadýðýmýz karmaþýklýk. çýðlýklar gibi söylemek istediklerim olsada susuyorum kendime kalan sonraya kalan zamanalrýmda..
Sosyal Medyada Paylaşın:
mithat kerim mehmetoglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.