SEN, İSTANBULSUN

Bir düðüm boðazýmda
Mevsimler düðünde
Sanki mavi gözlerin
Ýstanbul’u sen diye özlerim.

Batýyor gemilerim kýzýllýkta
Bir ben miyim hasret
Yar kokusuna
Ýstanbul’u sen diye severim.

Hava boðuk, hýçkýrýk dudaðýmda
Yar benden uzakta
Acýsý yaný baþýmda
Ýstanbul’u sen diye dolaþýrým.

Martýlar geçer gözlerimden
Siyah saçlarýna inat
Gemiler süzülür uzaktan
Ýstanbul sen diye aðlarým.

Boðaz köprüsünden adýmlar
Haliç’e dalarým.
Gözümde kalmadý uykularým
Ýstanbul sen diye yanarým.

Surlardan bakar, türkü yakarým
Bulutlarý saçlarýndan yakalar.
Damla damla çözerim saçlarýný
Ýstanbul sen diye aðýt yakarým.

Nerde kaldý eski halaylarým
Bakýrý ben de kalaylarým
Geçmez oldu düðün alaylarým
Ýstanbul sen diye bakarým.


Minarelerde asýlýdýr mahya
Gönlüme çalmadýn maya
Sen gidiyorsun inatla aya
Ýstanbul benim olmadýn diye sayarým.



M.S./2008
Kahramanmaraþ

Sosyal Medyada Paylaşın: