MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

SURATIMA YAS DÜŞTÜ
belisss

SURATIMA YAS DÜŞTÜ



gözlerimdeki hayat ýþýðýný söndürdüm...
islendi bakýþlarýmýn duruluðu...
cebimde biriktirdiðim
his kýrýntýlarýyla yürüdüm bugün...
adýmlarým bir o yana bir bu yana savruluyordu...
oyuncaðý olmuþtum deli rüzgarýn...

bulutsuz göðe bakýþlarýmý asarken
þakaklarýma derin notalar üflüyordum...
yüzümü inceleyen parmaðýmý alýp
önce çölleþen dudaðýma dokundum
sonra þevkat isteyen göðe...
topladým bütün yýldýzlarý...
yakýþmamýþlardý bu aðzý bozuk geceye...

sokak lambalarýný içtim birden,
ciðerim yanmýþcasýna...
babam gelmiþti aklýmýn sol yanýna...
hikaye, ayak uçlarýma düþerken...
kör kuyularda çiseliyordum karanlýða...


kirli gülümsemelerde düþündüm geçmiþi
çýrpýnýþlarým canlanýverdi küçücük suratýmda...
anamýn gözlerine düþen gelecek kaygýsýný
yüreðimin çýðlýðýyla hatýrladým...
koparýp kirpiklerinde biriken hüzzamý
yoksulluðun alnýna mýhladým...
soðuk gecelerde titreyen sesimizi
fýrlattým mezarlýklarýn ulu yalnýzlýðýna...

gecenin sesleri uðuldanýrken harabeleþmiþ dillerle...
eriyordum küflü taþlarýn sabitliðinde...
harmanlanýrken tüyü bitmemiþ yetimlerle nefesim...
ellerimin baygýnlýðýna üfledim gömülüþümü...



yaslý çizgilerimle dertleþtim...
dilimdeki aðrýlý cümleler eþliðinde
sevdim hepsini...
affedin dedim kavrulan çýðlýklarla...
günah vurmuþtu üþüyen baþýma...
s/izi çizerken zavallý suratýma
kaç doðum sancýsý yaþadým
duymaz mýsýnýz,
aðrýmaz mýsýnýz...

yýprattýðým tenimde
kýrdýðým tomurcuklarýn gözyaþlarý akýyordu...
sýzý sýzý...farkýndaydým...
bildiðim bir hikayede büyürken...
engellere çarpmadan koþma isteðiydi benimki...
hayaller gerçek olsa
ne olurdu sanki...



ruhumda büyüttüðüm kervanlarýn
yamalý seslerinden akarken kirpiklerime
okþadým kenti teminle usulca...
sürüdüm ayaklarýmý sürgünlere...
topraktaki izlere bakýþlarýmý ektim...
biraz sustum...
biraz nemlendim...
biraz
sarhoþtum...

yürüdüm
sadece...

sessizlenirken her yer,
içimden kopardým siyah dalgalarý
bir uçurtmayý vurdum en mavi yerinden...
yoldum yere düþen her yüreðin sýzýsýný...
içtim kendimi ýlýk ýlýk...
meðer, betonlar ne çok anýya sahipti
dertleþirken ikiþer üçer titrek cümleyle
kulaðýma fýsýldadýlar köklerine gömdükleri
faili belirsiz insanlarý...

esiyordu saçlarýma mahsun çocuklar...


insanlar, ne çok aný býrakmýþlardý,
küflü sokaklarýn ,çýnar kokularýnda...
iki damla bile yaðdýramýyordum
korkaktým çünkü
sarhoþluðun girdabýnda canlanmak istemiyordum
ölüm her türlü mübahtý bana
anlatamýyordum topraða...

anýlarýn katili olmak deðildi niyetim
tünellerin çýkmazýnda yorgundum
nefese nefese kalmýþ göðsümle
derinlerde bir yerlerde
mazi oluyordum......

beyaz güvercinler ölüyordu ellerimde...

her adýmda bir hayat
her bakýþta bir darbe...
içimde karalar büyüyordu...
ölümüme doðuyordum sanki...
yeni senaryolar belirirken ufukta
zehir salýyordum beynimin tellerine...

hep boþverek
yeni baþtan yazýlmak
acýyordum
çok acýyordum...
çok...




hikaye,
baþtan baþladý
az önce....

_Bahar Liman_

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.