hani sana sýmsýký sarýlamazken adýmsýzlýklarým adýný çýðlýklarla haykýrýyordu... yutkunuþlarým boðazýmda can çekiþiyorken... baðrýþlarým sessizliðinin saðýr kulaklarýna saplanýyordu sen,hep konuþmuþçasýna gömülüyordun hayallerdeki suskunluðuna gene ,yine yeniden yýrtýk bir hikaye oluyorduk,hareketsizlik kývamýnda...
ve; hava þiir kokuyordu
ben seni diliyordum
sen; bilmiyordun...anne...
her dileðimin sonunda varlýðýna nokta koyarken namlusu kör gerçeklik yataðýmda hüzzamlý bir soðukluk beliriyordu inceden inceye buzullaþýyordu tüm isyanlarým küçük dilimde birikiyordu asiliklerde gezinen titrekliðim adýný tepinirken yokluðundaki ýssýzlýðým açýlan boþlukta hiç ýsýnamýyordu ayaklarým annemi istiyorum diye çýðlýk atýyordu içimde býraktýðýn çocukluðum...
ve; hava þiir kokuyordu
ben seni düþlüyordum
sen; gelmiyordun...anne...
ilk heyecanýmý yaþarken titrek bacaklarýmda aniden yaþlý gözlerin çarpýyordu gülümsemelerde acýlaþan suratýma birden duraksýyorduk bakýþlarýmýzýn kavuþmasýyla gözlerimiz dilleniyordu büyülü bir nazla gökten merhamet yaðarken arþ/ýn baþýna tüm kapý delikleri bize çevriliyordu etrafta dolanan her bakýþ ,derin bir iç çekiyordu tüm çocukluðum büyüyordu bir anda biz ,biz için aðlýyorduk uluorta yangýnlarda...
ve hava þiir kokuyordu
ben sana sýzlýyordum
sen; görmüyordun...anne...
çizgilerinde(n) öðrenirken elif,banýn sýzýsýný eteðinin kokusu siniyordu secdedeki avuçlarýma tüm ceylanlar vurulurken edalý bakýþlarýnda(n) dilimde ürperen sensizlik deliriyordu ellerim seni özlüyordu,sana susuyordu tüm gelecek seccadeler bizim için namaza duruyordu kýbleye eðilerek...
ve hava þiir kokuyordu
ben seni içiyordum
sen yoktun... anne...
yanlýþ adýmlarla kýrýlýrken bileklerim emekleyiþlerimden tutuyordun beni uçurum kýyýlarýnda her acýmda isteklice sürüklenir gibi zor günlerimin refakatçýsý oluyordun inadýna þahit oluyordun yýllarýmdaki kanamalara aslýnda biliyordun,doðururken bir yazgýnýn kalemini tutuyordun kuzum diye tararken saçlarýmý tellerde(n) kopuyordu fýrtýnalar ve dökülüyordu acýlarým bir bir her metraja takýlýp bir nota,içimize içimize iþliyordu sesleri acýmasýn diye hiç bir yara gözlerindeki uykularý satýyordun gecelerin karanlýðýna......
ve hava þiir kokuyordu
ben seni çok seviyordum
sen duymuyordun...anne...
saçlarýmdaki teller adýný anarken sarhoþça aradaki duvara küfür ediyordum zil zurna delerken ruhum sensiz mahzeni sesime kýrlangýçlar toplanýyordu kanatlarýyla ben senin için þarký tüttürüyordum keskin tonlarda kulaðýma fýsýldadýðýn ninni gibi ,dað havasýnda her þey bir anda pembeleþiyordu kararan dudaklarýmda ve dilim seni anmanýn sevaplarýyla dans ediyordu hiç bitmeyen heyecaným oluyordun bir anda...
ve hava þiir kokuyordu
ben adýný zikrediyordum
sen kayboluyordun...anne...
her kararda sýðýnýrken kollarýndaki limana alay konusu oluyordum tüm psikoloji kitaplarýna baðýmlýlýk diyorlardý aramýzdaki bu hýrçýn baða doðru söylediklerini kabulleniyordum zýrdeli söylemler ne zaman sýrýtsa... inatçýlýðýmý fýrlatýyordum diþ gýcýrtýlarýma ellerimle itsem de sevgi tohumlarýný köklerim sendeydi ve de ruhumu býraktýðým cennetim sen benim en önemli sebebimdin...
ve hava þiir kokuyordu
ben seni çaðýrýyordum
sen susuyordun...anne...
genlerime vurduðun doðum sancýlarýyla bir hayat kök salýyordu kayýp tufanlara sana baðýran sesim günahlara boðulurken ilk defa zamanýn aldýrmazlýðýný geri istiyordum
va hava þiir kokuyordu ben senden af diliyordum...
ne olur, affet anne...
_Bahar Liman_ Sosyal Medyada Paylaşın:
belisss Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.